Στην περιπατητική παράδοση επίσης ακούμε για τους λεγόμενους ερωτικούς λόγους. Φαίνεται ότι επρόκειτο για συλλογές ανέκδοτων ερωτικών ιστοριών, είτε με τη μορφή διαλόγων, είτε με τη μορφή πραγματειών. Καλύτερα πληροφορημένοι είμαστε για το έργο του Κλέαρχου, το οποίο ήταν μια σειρά από ζητήματα και περιλάμβαναν συμβολικές ερμηνείες, ψυχολογικές αναλύσεις, ανέκδοτα με χαρακτήρα ηθικού παραδείγματος, λογοτεχνική ιστορία και εξορθολογισμένο μύθο. Σ’ αυτά τα χαμένα έργα φαίνεται ότι κυριαρχούσε η μελέτη του έρωτα ως παράλογης δύναμης, οι κίνδυνοί του για την ψυχή, τα αποτελέσματά του στην ανθρώπινη φυσιολογία, η φαινομενολογία του. Σταδιακά, ωστόσο, τα έργα αυτού του τύπου μαρτυρούν μια αυξανόμενη έλξη για περίεργες και σκανδαλιστικές ιστορίες. Τα Ερωτικά παθήματα του Παρθένιου φαίνεται ότι πλησιάζουν τον τελευταίο τύπο έργων, αφού δεν υπάρχει φιλοσοφικό περιεχόμενο, ούτε καν συστηματική θεματική σύνδεση μεταξύ των διαδοχικών ιστοριών. Διατηρούν μόνο τη μορφή της συλλογής ανεκδότων για τις πιο περίεργες και σκοτεινές πλευρές του έρωτα.
Η συλλογή του Παρθένιου δε φαίνεται να έχει ιδιαίτερη ηθική στόχευση, μολονότι πολλές από τις διηγήσεις αφορούν έρωτες, οι οποίοι παραβιάζουν κάθε είδους ταμπού. Οι ιστορίες αντλούνται από ποικίλες πηγές και είναι διαφόρων τύπων, οπότε η εγγενής θέαση του έρωτα εντός τους είναι πολύ διαφοροποιημένη. Κυριαρχεί μια μάλλον περιπατητικού και ουδέτερου τύπου συγκέντρωση υλικού με στοιχεία παραδοξολογίας, αν και περιστασιακά ο Παρθένιος ενθέτει αρνητικού τύπου σχόλια για τα αχαλίνωτα συναισθήματα,[1] ενώ ορισμένες φορές ηρωικές μυθικές μορφές φωτίζονται με μη ηρωικό φως (λ.χ. ο Οδυσσέας στις ιστορίες αρ. 2 και 3, ο Ηρακλής στην 30η ιστορία, ο Πάρης στο ποιμενικό υπόβαθρο του 4ου μύθου).
[1] Αυτό δεν αποκλείει τη δυνατότητα ο Ρωμαίος ποιητής που θα χρησιμοποιούσε το υλικό να χρωμάτιζε τη δική του ποιητική πραγμάτευση του μύθου με κάποιο ηθικό δίδαγμα.