Ποιήματα για μια γυναίκα
1.
Το σώμα σου είναι λευκό σαν άμμος
που εντός της τα παιδιά ποτέ δεν έχουν παίξει.
Τα μάτια σου είναι θλιβερά και όμορφα
σαν τις εικόνες λουλουδιών σ’ ένα βιβλίο.
Τα μαλλιά σου αιωρούνται προς τα κάτω
σαν τον καπνό απ’ τον βωμό του Κάιν.
Πρέπει τον αδελφό μου να σκοτώσω
κι ο αδελφός μου πρέπει να σκοτώσει εμένα.
2.
Είναι η ζωή μου θλιβερή ωσάν την περιπλάνηση
περιπλανώμενου.
Οι ελπίδες μου είναι χήρες,
οι πιθανότητές μου δεν θα παντρευτούν, ποτέ.
Οι αγάπες μας φορούνε τις στολές των ορφανών
σε ορφανοτροφείο.
Οι μπάλες επιστρέφουν στα χέρια τους
από τον τοίχο.
Ο ήλιος δεν επιστρέφει.
Κι οι δύο μας είμαστε μια ψευδαίσθηση.
3.
Εάν ανοίξεις το παλτό σου,
πρέπει να διπλασιάσω την αγάπη μου.
Εάν φοράς το στρογγυλό λευκό καπέλο,
πρέπει να πολλαπλασιάσω το αίμα μου.
Στον τόπο που βρίσκεται η αγάπη σου,
όλα τα έπιπλα πρέπει να εκκαθαριστούν απ’ το δωμάτιο,
όλα τα δέντρα, όλα τα βουνά, όλοι οι ωκεανοί.
Είναι πολύ στενός ο κόσμος.
4.
Το φεγγάρι, δεμένο μ’ αλυσίδα,
στέκει ήσυχο έξω.
Το φεγγάρι, πιασμένο στα κλαδιά της ελιάς,
δεν μπορεί να ελευθερωθεί.
Το φεγγάρι των στρογγυλών ελπίδων
κυλά ανάμεσα στα σύννεφα.
5.
Τα βουνά έχουν κοιλάδες
κι εγώ έχω σκέψεις.
Απλώνονται
μέχρι την ομίχλη και μέχρι εκεί που δεν υπάρχουν δρόμοι.
Πίσω από το λιμάνι της πόλης
κατάρτια στέκονται.
Πίσω μου ο Θεός αρχίζει
με σχοινιά και σκάλες,
με κιβώτια και γερανούς,
με αιώνες των αιώνων.
Η άνοιξη μας βρήκε.
Όλα τα βουνά από γύρω
είναι πέτρινα βαρίδια
για να ζυγίζουν πόσο αγαπάμε.
Το αιχμηρό γρασίδι δάκρυσε
στη σκοτεινή κρυψώνα μας.
Η άνοιξη μας βρήκε.
Κοντά στον τοίχο σπιτιού
Κοντά στον τοίχο σπιτιού,
βαμμένου να μοιάζει με πέτρα,
είδα οράματα του Θεού.
Μια άγρυπνη νύχτα, που δίνει στους άλλους πονοκέφαλο,
μου έδωσε λουλούδια
ν’ ανοίγουν όμορφα μες στον εγκέφαλό
μου.
Και αυτός που χάθηκε σαν σκύλος
θα βρεθεί σαν άνθρωπος,
θα τον φέρουν πίσω στο σπίτι και πάλι.
Η αγάπη δεν είναι το τελευταίο δωμάτιο:
υπάρχουν και άλλα μετά,
σ' όλο το μήκος του διαδρόμου που δεν έχει τέλος.
Η
πρώτη βροχή
Η πρώτη βροχή μου θυμίζει
τη σκόνη του καλοκαιριού που ξυπνά.
Η βροχή δεν θυμάται την περσινή βροχή.
Ο χρόνος είναι ένα εκπαιδευμένο κτήνος δίχως αναμνήσεις.
Σύντομα θα φορέσεις και πάλι τη σαγή σου,
όμορφη και κεντητή, για να κρατήσει
τις διάφανές σου κάλτσες: εσύ,
φοράδα και δαμαστής σε ένα σώμα.
Ο λευκός πανικός της μαλακής σάρκας
στον πανικό άξαφνου οράματος
αρχαίων αγίων.
Έξι ποιήματα για τη Θάμαρ
1.
Η βροχή μιλά ήσυχα.
Μπορείς να κοιμηθείς τώρα.
Κοντά στο κρεβάτι μου το θρόισμα από φτερά εφημερίδων.
Δεν υπάρχουν άλλοι άγγελοι.
Θα ξυπνήσω νωρίς και θα δωροδοκήσω τη μέρα που έρχεται
να είναι ευγενική απέναντί μας.
2.
Είχες ένα γέλιο από σταφύλια,
πολλά στρογγυλά πράσινα γελάσματα.
Το σώμα σου είναι γεμάτο από σαύρες.
Όλες τους αγαπούν τον ήλιο.
Λουλούδια φύτρωσαν στην πεδιάδα,
γρασίδι φύτρωσε στα μάγουλά μου.
Όλα ήταν δυνατά.
3.
Είσαι πάντα ξαπλωμένη πάνω στα μάτια μου.
Κάθε μέρα της κοινής μας ζωής
ο Εκκλησιαστής ακυρώνει και μια γραμμή απ’ το βιβλίο του.
Είμαστε η απόδειξη που σώζει στην τρομερή δίκη.
Θα τους απαλλάξουμε όλους!
4.
Σαν τη γεύση του αίματος μέσα στο στόμα,
η άνοιξη έφτασε πάνω μας, ξαφνικά.
Ο κόσμος είναι ξύπνιος απόψε το βράδυ.
Είναι ξαπλωμένος στην πλάτη του, με τα μάτια του ανοιχτά.
Το μισοφέγγαρο ταιριάζει στη γραμμή της παρειάς σου.
Το στήθος σου ταιριάζει στη γραμμή της δικής μου παρειάς.
5.
Η καρδιά σου παίζει το παιχνίδι του εμφράγματος
μέσα στις φλέβες σου.
Τα μάτια σου είναι ακόμα θερμά,
σαν κρεβάτια όπου έχει κοιμηθεί ο χρόνος.
Οι μηροί σου είναι δύο γλυκά χτες.
Έρχομαι σε σένα.
Και οι εκατό πενήντα Ψαλμοί μαζί βρυχώνται «αλληλούια».
6.
Τα μάτια μου θέλουν να κυλήσουν το ένα μέσα στο άλλο,
σαν δύο γειτονικές λίμνες,
για να πουν το ένα στο άλλο
όλα όσα έχουνε δει.
Το αίμα μου έχει πολλούς συγγενείς.
Δεν με επισκέπτονται ποτέ.
Αλλά όταν πεθάνουν,
το αίμα μου θα τους κληρονομήσει.
Ο Yehuda Amichai ήταν
Ισραηλινός ποιητής. Η Amichai
θεωρείται από πολλούς, ως ο μεγαλύτερος σύγχρονος ποιητής του Ισραήλ. Η ποίησή
του ασχολείται με θέματα της καθημερινής ζωής και με φιλοσοφικά ζητήματα της
έννοιας της ζωής και του θανάτου. Το έργο του χαρακτηρίζεται από ευγενή
ειρωνεία και πρωτότυπες εικόνες. Όπως πολλοί κοσμικοί Ισραηλινοί ποιητές,
παλεύει με τη θρησκευτική πίστη του λαού του. Τα ποιήματά του είναι γεμάτα με
αναφορές στον Θεό και στη θρησκευτική εμπειρία. Περιγράφεται μερικές φορές ως
ποιητής-φιλόσοφος σε αναζήτηση ενός μετα-θεολογικού ανθρωπισμού. Η μετάφραση βασίζεται στην αγγλική των Chana Bloch and Stephen
Mitchell, The Selected Poetry of Yehuda Amichai, University of
California Press, 2013 (1986).
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΚΙΡΓΚΕΝΗΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου