Ένα από τα θεμελιώδη αξιώματα της σύγχρονης κοσμολογικής επιστήμης
είναι πως στο σύμπαν δεν υπάρχει προτιμώμενη κατεύθυνση, αλλά ότι είναι ομοιογενές,
ομοιότροπο ή ισότροπο, δηλαδή ομοιόμορφο στην κατανομή της ύλης και στην ισχύ
των ίδιων φυσικών νόμων. Η αρχή της ομοιοτροπίας (ισοτροπίας), όμως, όπως φαίνεται
από τα παρακάτω αποσπάσματα, διατυπώθηκε ήδη από τους αρχαίους:
Cicero, De fin. 1, 6, 17:
«Εκείνος (ο Δημόκριτος)... θεωρούσε ότι
αυτά που ονόμαζε άτομα... κινούνται με τέτοιο τρόπο στο άπειρο κενό, στο οποίο
δεν υπάρχει τίποτα ανώτατο, κατώτατο, μέσο, έσχατο, εξώτατο...».
Αριστοτέλης, Περί ουρανού
308a17: «Γιατί είναι άτοπο το να νομίζει κανείς
ότι ο ουρανός δεν έχει άνω και κάτω μέρος, όπως αξιώνουν ορισμένοι. Γιατί λένε
ότι δεν υπάρχει άνω και κάτω μέρος, αν είναι όμοιος προς κάθε κατεύθυνση...».
Σιμπλίκιος ad loc. 679, 1: «Ο Αριστοτέλης, αφού ανέφερε τι θεωρεί ο ίδιος άνω και
κάτω μέρος, αντιλέγει στο ενδιάμεσο προς εκείνους που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει
κάποιο άνω και κάτω μέρος του κόσμου. Αυτήν την άποψη είχαν ο Αναξίμανδρος και
ο Δημόκριτος, επειδή υπέθεταν ότι το παν είναι άπειρο. Γιατί εκ φύσεως στο
άπειρο δεν υπάρχει άνω και κάτω. Γιατί αυτές οι λέξεις αποτελούν όρια και
πέρατα διαστημάτων. Άλλοι, πάλι, όπως ο Τίμαιος στον Πλάτωνα, προς τον οποίο
προπάντων ο Αριστοτέλης απευθύνεται, αξιώνουν ότι στον κόσμο δεν υπάρχει άνω
και κάτω λόγω της ομοιοτροπίας (του προς κάθε κατεύθυνση)».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου