Στο απόσπασμα αυτό, το οποίο διασώζει
ο αλχημιστής Ζώσιμος, ο Ερμής ασχολείται με τους ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να
έχουν λογικό, αλλά δεν έχουν νου, θεϊκό νου μέσα τους (άνοες), δηλαδή τους
αφώτιστους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι υποχείρια της Ειμαρμένης, της Μοίρας, η
οποία τους περιφέρει όπως οι στρατηγοί περιφέρουν τους σκλάβους στις νικητήριες
θριαμβικές πομπές. Η σκέψη τους είναι τόσο προσκολλημένη στον υλικό κόσμο, ώστε
δεν μπορούν να φανταστούν την ύπαρξη ενός ασώματου κόσμου, δεν μπορούν να
συλλάβουν ούτε καν την έννοια της ειμαρμένης που τους καθοδηγεί, αφού κι αυτή
ανήκει στον ασώματο κόσμο, του οποίου την ύπαρξη δεν συλλαμβάνουν. Οι άνθρωποι
αυτού του είδους γκρινιάζουν διαρκώς για τις ατυχίες που τους επιβάλλει η μοίρα,
αφού δεν καταλαβαίνουν ότι οι σωματικές, φυσικές τιμωρίες της ειμαρμένης μπορεί
να είναι ένα είδος παιδευτηρίου, ενώ αντίθετα το μόνο που σκέφτονται διαρκώς
είναι τα αγαθά που τους δίνει ή θέλουν να τους δώσει η μοίρα:
[Ζώσιμος, Περί οργάνων και καμίνων γνήσια υπομνήματα περί του ω στοιχείου, παρ. 4.]
Αυτού του είδους τους ανθρώπους ο Ερμής στο Περί φύσεως τους αποκαλεί «άνοες,
πομπή μοναχά της Ειμαρμένης, οι οποίοι δεν φαντάζονται τίποτα για τον κόσμο των
ασωμάτων, δεν φαντάζονται ούτε καν την ίδια την Ειμαρμένη που δικαίως τους
οδηγεί, παρά μόνο κακολογούν τις σωματικές τιμωρίες της, ενώ δεν σκέφτονται
τίποτε άλλο από την καλοτυχία που τυχόν τους δίνει».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου