Systema munditotius (το σύστημα όλων των κόσμων): η πρώτη μάνταλα του Carl Jung και η σημασία της

 Το 1916 ο διάσημος ιδρυτής της αναλυτικής ψυχολογίας Carl Jung ζωγράφισε την πρώτη του μάνταλα, την οποία όμως δημοσίευσε ανώνυμα μόλις το 1955. Την αποκάλεσε Systema munditotius, δηλαδή «το σύστημα όλων των κόσμων», και αποτελεί ένα είδος συμβολικής εικονιστικής συμπύκνωσης της κοσμολογίας τού μυστηριώδους έργου του «Επτά Λόγοι προς τους Νεκρούς».

Ο ίδιος ο Jung σε γράμμα του εξηγεί τον συμβολισμό της απεικόνισης: «Εικονίζει τις αντινομίες του μικρόκοσμου εντός του μακρόκοσμου και των αντινομιών του. Στην κορυφή, η μορφή του νεαρού αγοριού μέσα στο φτερωτό αυγό, καλείται Ηρικαπαίος ή Φάνης και αποτελεί έτσι μια πνευματική φιγούρα-ανάμνηση των ορφικών θεοτήτων. Η σκοτεινή του αντίθεση στα βάθη προσδιορίζεται εδώ ως Αβραξάς. Εκπροσωπεί τον κύριο του κόσμου, τον άρχοντα του φυσικού κόσμου, και αποτελεί κοσμικό δημιουργό αμφίσημης φύσης. Από αυτόν βλέπουμε να βλασταίνει το δέντρο της ζωής, το οποίο έχει τον τίτλο Vita (ζωή), ενώ το άνω αντίστοιχό του είναι ένα φωτόδεντρο με τη μορφή εφτάφωτης λυχνίας και τον τίτλο Ignis (πυρ) και Eros (Έρως). Το φως του παραπέμπει στον πνευματικό κόσμο του θεϊκού παιδιού. Τέχνη και επιστήμη ανήκουν επίσης σ’ αυτή την πνευματική σφαίρα, με την πρώτη να απεικονίζεται ως ένα φτερωτό φίδι και τη δεύτερη ως ένα φτερωτό ποντίκι. Το κηροπήγιο βασίζεται στην αρχή του πνευματικού αριθμού τρία (δύο φορές από τρεις φλόγες με μια μεγάλη φλόγα στη μέση), ενώ ο κατώτερος κόσμος του Αβραξά χαρακτηρίζεται από το πέντε, τον αριθμό του φυσικού ανθρώπου (δυο φορές από πέντε ακτίνες του αστεριού). Τα συνοδευτικά ζώα του φυσικού κόσμου είναι ένα διαβολικό τέρας και μια προνύμφη. Αυτό συμβολίζει τον θάνατο και την αναγέννηση. Μια περαιτέρω διαίρεση της μάνταλα είναι οριζόντια. Στα αριστερά βλέπουμε ένα κύκλο που εκπροσωπεί το σώμα ή το αίμα και από αυτό υψώνεται το φίδι, το οποίο ελίσσεται γύρω από τον φαλλό, ως παραγωγική αρχή. Το φίδι είναι το σκοτάδι και το φως, υποδηλώνοντας την σκοτεινή επικράτεια της γης, του φεγγαριού και του κενού (ως εκ τούτου ονομάζεται Σατανάς). Η φωτεινή επικράτεια της πλούσιας πληρότητας βρίσκεται στα δεξιά, όπου από τον φωτεινό κύκλο [κρύο ή η αγάπη του Θεού] το περιστέρι του Αγίου Πνεύματος λαμβάνει φτερά, ενώ η Σοφία χύνει από ένα διπλό ποτήρι προς τα αριστερά και τα δεξιά. Αυτή η θηλυκή σφαίρα είναι εκείνη του παραδείσου. Η μεγάλη σφαίρα που χαρακτηρίζεται από ζιγκ-ζαγκ γραμμές ή ακτίνες αντιπροσωπεύει έναν εσωτερικό ήλιο. Εντός αυτής της σφαίρας ο μακρόκοσμος επαναλαμβάνεται, αλλά με τις άνω και κάτω περιοχές αντεστραμμένες όπως σε έναν καθρέφτη. Αυτές οι επαναλήψεις πρέπει να νοηθούν ως άπειρες στον αριθμό και γίνονται όλο και μικρότερες, έως ότου φτάσουμε στον εσώτατο πυρήνα, τον πραγματικό μικρόκοσμο».