[ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΚΙΡΓΚΕΝΗΣ]
κατέρρεαν οι λέξεις
σαστισμένες από την ίδια τους την ένδεια
ξεθωριάζανε στην καφέ λίμνη
με ξεφτισμένη υφή
εξόριστα τα φωνήεντα ταλαντεύονταν
στις άκρες της αδιαφορίας
δίχως βάρος ριγούσαν
δίχως ήχο εξέπνεαν
εραστές των αστεριών
προσέφεραν για βοήθεια
αστρική ύλη
όνειρο της παιδικής ηλικίας
sbigottite
della propria indigenza
sbiadivano
nel bruno stagno
di trama
lisa
esili le
vocali vacillavano
agli orli
dell’indifferenza
senza
peso tremavano
senza
suono esalavano
amanti
delle stelle
porgevano
a soccorso
materia
siderale
sogno
d’infanzia
σαράντα εννέα
αγγεία
γεμάτο με νερό
σαράντα εννέα διάτρητα αγγεία
σαράντα εννέα κάνιστρα με ράβδους
πλεγμένα από επιδέξιο χέρι
σαράντα εννέα, όχι ένα παραπάνω
όχι ένα λιγότερο
πίσω-μπρος απ’ τις πηγές
τις διαυγείς οι Δαναΐδες
για να ερμηνεύσουν το αληθές
αίνιγμα του κύκλου
δάκρυα και πίστη
quarantanove giare
colmate
d’acqua
quarantanove
giare forate
quarantanove
ceste di vincastro
intrecciate
da mano sapiente
quarantanove
non una di troppo
non una
di meno
avanti e
indietro dalle fonti
chiare le
danaidi
a
interpretare il vero
enigma
della circonferenza
lacrime e fede
Οι βράχοι δεν
απαγορεύουν τις λάμψεις
αλλά ήλιους και υπολογιστικά φεγγάρια
και την προγραμματισμένη ώρα
και το δισκίο πριν τον ύπνο
θαμπώνουν ήδη διαβρωμένους καθρέφτες
επιτρέπουν βλέμματα επιφυλακτικά
ικανοποιημένα να ρυθμίζουν σύντομες κρούσεις
κάποτε εισέβαλαν κουρσάροι
σ’ αυτά τα ίδια δωμάτια
σύντομες αναπνοές λέξεις σαν φλόγες
έκαψαν σώματα και ημερολόγια
προτού να μετατραπεί η ζωή σε γκλέρα***
***είδος ιταλικού σταφυλιού
pietraie non interdicono bagliori
ma soli e
lune computerizzati
e l’ora
programmata
e la
compressa prima di dormire
opacizzano
già corrosi specchi
autorizzano
sguardi cautelosi
contenti
di ritmare brevi dossi
un tempo
irrompevano corsari
in queste
stesse stanze
corti
respiri parole come fiamme
incendiavano corpi e calendari
prima che
vita trasmutasse in glera
Στην καφετέρια των
καθρεφτών
ο Νάρκισσος μπερδεύτηκε
η επανάληψη νικά
τη ζοφερή θεολογία
του ενός που δεν ανακαλείται,
του σώζει τη ζωή.
Ισχύς της πολλαπλότητας.
Al caffè degli specchi
Narciso
si confuse
l’iterazione
vince
la tetra
teologia
dell’uno
irrinunciabile
gli fa
salva la vita.
Potenza del plurale.
δεν είναι ο χρόνος
που περνά
εσύ είσαι αυτός που περνά
από τον κήπο στο βράδυ
διαβαίνοντας
πλοηγείσαι στην τρομαγμένη
όψη της αβύσσου
αβέβαιη για το άπειρο
ανάμεσα σε κουρτίνες δωματίων
εκτάσεις από ονειρεμένες παπαρούνες
εραλδικές σιωπές
και αίφνης δεν είναι πια ο χρόνος σου
δεν είναι πια η εποχή
άλλα πρόσωπα άλλοι πίνακες στους τοίχους
και ο πνιχτός χτύπος της βραδιάς
non è il
tempo che passa
sei tu
che passi
da
giardino a sera
attraversando
navighi a
vista
timorosa
d’abisso
incerta
d’infinito
tra
velari di stanze
distese
di papaveri sognate
araldici
silenzi
e
all’improvviso non è più il tuo tempo
non è più
la stagione
altri
volti altri quadri alle pareti
e il
rintocco ovattato della sera
Δεν βλέπω πια τα ρόδα
στην εποχή
κάθε εποχή είχε τα ρόδα της
απέμειναν μόνο τραγούδια
ούτε καν η κληρονομιά των ποιητών
μια ταυτολογία με συνοδεύει
η απώλεια του ρόδου
είναι χάρη που δεν εκχωρείται
το άρωμα της απουσίας
ο άνεμος στο δέρμα
δεν μυρίζει μελάνι
non vedo più le rose alla stagione
ogni
stagione aveva le sue rose
sono
rimaste solo canzonette
neanche
l’eredità dei poeti
una
tautologia mi accompagna
il
deserto della rosa
è grazia
non concessa
il
profumo d’assenza
il vento
sulla pelle
non odora
d’inchiostro
μην πιστεύεις ότι θα
με διαπεράσεις
σαν ένα φως
τείχη από αδιαφανές κονίαμα
αντιστέκονται στα βλέμματα
στις γωνίες ανθίζουν
σκοτεινές προφητείες επιστροφές
αμετάκλητες
θραύσματα ηχηρά
σπάζουν ρολόγια
οι μέρες εξατμίζονται με στάχτες
non credere di attraversarmi
come una
luce
muraglie
di calcina opaca
resistono
agli sguardi
negli
angoli fioriscono
oscure
profezie ritorni
inappellabili
schegge sonore
frantumano
orologi
i giorni
svaporano di cenere
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου