Γης Ημαθίας

Της πανάρχαιας γης Ημαθίας

μέτοικος, Θεσσαλονικεύς,

αριθμώ μήνες δύο.

Πολλούς ακόμη ποταμούς Σελήνης

θα δω να ρέουν

στη δασωμένη μ’ αιώνες μνήμη του Βέρμιου,

τα νερά να παρασέρνουν το σώμα της

στις φασματικές χαράδρες της Εκάτης.

Τέτοιες στιγμές είναι που προσπαθώ

να ανασύρω απ’ τις σπηλιές το απρόθυμο μέλλον.

Να έρθει πιο σύντομα

απ’ όσο ορίζει ο σφυγμός

καθώς μετρά τον χτύπο της καρδιάς του Θεού

μες στο τοπάζι του παραδείσου.

Ακολουθώ τις γραμμές που οδηγούν στο χειμώνα.

Τελειώνουν πάντα σε παραλία με υγρό Ιόνιο άνεμο,

σε φάρο, στο μάτι του σκότους ακίδα λαμπρή,

σε πέπλο Παναγιάς Ελεούσας

που κατηφορίζει σπαρμένος με σημεία και θαύματα.

Βέροια, στη Μακεδονία ο χρόνος περνά πιο αργά.

Σαν αλέτρι που στόμωσε και δεν οργώνει.

Μια ώρα η θάλασσα, τόσο μακριά!