Μια ερωτευμένη γυναίκα πολιορκεί τον αγαπημένο της (ένα γοητευτικό ερωτικό ποίημα από την αρχαιότητα)

Από πάπυρο του 2^ου αιώνα π.Χ. έγινε γνωστό ένα αξιόλογο μικρό ερωτικό απόσπασμα παρακλαυσίθυρου. Τα παρακλαυσίθυρα (ή θυροκοπικά ή κρουσίθυρα)  ήταν τραγούδια που ο εραστής τραγουδούσε μόνος ή με τους φίλους του μπροστά στο σπίτι της ερωμένης του ζητώντας να γίνει δεκτός από αυτήν. Πολλές φορές οι εραστές χτυπούσαν βίαια τις πόρτες και τα παράθυρα της οικίας της αγαπημένης τους. Αν μάλιστα δε γίνονταν δεκτοί, ήταν ικανοί να εισβάλουν μέσα με τη βία. Άλλες φορές ήταν σε θέση να περάσουν όλη τη νύχτα στην αυλή της αγαπημένης τους (θυραυλεῖν), προκειμένου να τους συμπονέσει. Το συγκεκριμένο ποίημα προϋποθέτει μια ανατροπή της κατάστασης: εδώ είναι η ερωμένη που παραπονείται για την αδιαφορία του εραστή της. Μια κοπέλα θρηνεί σε ζωηρό ρυθμό έξω από την πόρτα του αγαπημένου της, επειδή την έδιωξε ύστερα από κάποια φιλονικία. Το τραγούδι πρέπει να συνοδευόταν από μιμικές κινήσεις. Επειδή ο πάπυρος σε ορισμένα σημεία δεν είναι σε καλή κατάσταση, παραλείπω στίχους που είναι πολύ φθαρμένοι.

Ο ένας μας τον άλλο διάλεξε. Ζευγάρι γίναμε

και της αγάπης μας ο ανάδοχος η Αφροδίτη είναι.

Με κυριεύει οδύνη σαν θυμάμαι

πώς με φιλούσε γλυκά, μα επίβουλα,

σκοπεύοντας να με εγκαταλείψει

της ταραχής μου ο δημιουργός, που την αγάπη μου τιμώρησε.

Ο έρωτας με κυρίεψε, δεν το αρνούμαι.

Άστρα αγαπημένα και σεβάσμια Νύχτα

μαζί μου αγαπώντας στείλε με σ' εκείνον

που ακόμη και τώρα η Αφροδίτη μ' οδηγεί παραδομένη

κι ο μεγάλος Έρωτας αφού με συνέλαβε.

Συνοδηγό έχω τη μεγάλη φωτιά που καίει στην ψυχή μου.

Αδικία μου κάνει, μου προκαλεί οδύνη.

Ο φρεναπάτης, ο αλαζόνας που αρνήθηκε

αιτία της αγάπης μου πως είναι η Αφροδίτη,

τώρα μεγάλη αδικία μου προξένησε.

Θα με πιάσει μανία, με κυριεύει η ζήλια,

κατακαίομαι εγκαταλειμμένη.

Μόνο τούτο για μένα κάνε:

ρίξε μου τα στεφάνια σου μονάχη μου να τα περιβληθώ.

Κύριε, απ' έξω μη μ' αφήσεις.

Δέξου με. Δέχομαι, ποθώ να γίνω δούλη σου.

Μανικά ν' αγαπάς είναι μεγάλο βάρος,

γιατί πρέπει να ζηλεύεις, να βαστάς, να καρτερείς.

Όταν σε έναν μένεις σταθερά, ανόητος είσαι,

γιατί ο μόνος έρωτας σε οδηγεί στην τρέλα.

Να ξέρεις: έχω θυμό ανίκητο

όταν η έριδα με κυριέψει.

Μανιάζω αν μόνη κοιμηθώ,

συ όμως ν' αγκαλιαστείς μαζί μου αποφεύγεις.

Αν τώρα πάλι νιώσαμε οργή ο ένας για τον άλλο,

αμέσως πρέπει το μάλωμα να διαλύσουμε.

Γι' αυτό δεν είναι οι φίλοι,

να κρίνουν ποιος απ' τους δυο μας αδικεί;

Στο κρεβάτι σου βάλε αυτήν

που κατέχεις την ψυχή και το σώμα της.

Κύριε, πώς μ' αφήνεις απ' έξω;

Πρώτος με γεύτηκες.

Κύριε, αν ατυχήσεις, δε θα σε εγκαταλείψω.