Η ώρα του Διαβόλου (Φερνάντο Πεσσόα)

«Η μουσική, το σεληνόφως και τα όνειρα είναι τα μαγικά μου όπλα. Ωστόσο ως μουσική δεν πρέπει να νοείται μόνο η μουσική που παίζεται, αλλά κι εκείνη που δεν θα παιχθεί ποτέ. Ούτε και ως σεληνόφως πρέπει να νοείται αυτό που προέρχεται από τη σελήνη και κάνει τα δέντρα να φαίνονται μεγαλύτερα. Υπάρχει κι άλλο σεληνόφως, που δεν το εξουδετερώνει ούτε κι ο ίδιος ο ήλιος, και σκοτεινιάζει καταμεσήμερα αυτό που τα πράγματα παριστάνουν ότι είναι. Μόνο τα όνειρα είναι πάντοτε αυτό που είναι. Είναι εκείνο το μέρος του εαυτού μας όπου γεννηθήκαμε και όπου είμαστε πάντοτε εμείς, ο εαυτός μας… Το μόνο στο οποίο διαφέρει ο άνθρωπος από το ζώο εί­ναι ότι ξέρει πως δεν είναι ζώο. Είναι το πρώτο φως που δεν είναι τίποτε άλλο από ορατό σκότος. Είναι η αρχή, γιατί το να βλέπεις τα σκότη σημαίνει ότι δέχεσαι το φως τους. Εί­ναι το τέλος, γιατί σημαίνει ότι μαθαίνεις, μέσω της όρασης, ότι γεννήθηκες τυφλός. Έτσι το ζώο γίνεται άνθρωπος μέσω της άγνοιας που γεννιέται μέσα του. Εποχές συσσωρεύονται επί εποχών και χρόνοι επί χρό­νων, και το μόνο που κάνεις είναι να βαδίζεις στην περιφέ­ρεια ενός κύκλου που στο κέντρο του βρίσκεται η αλήθεια».

[Φερνάντο Πεσσόα, Η ώρα του Διαβόλου, μετάφραση Μαρία Παπαδήμα, Εκδόσεις Εξάντας 2000]