Η Υπερβόρεια Μούσα
Είναι τόσο πολύ μακριά το
χλωμό και μοιραίο της πρόσωπο, τόσο απόμακρα τα χιόνια στο θανάσιμο στήθος της,
για να μπορέσουν ποτέ να τ’ αντικρίσουν τα μάτια μου. Κάποτε, ωστόσο, ο ψίθυρός
της έρχεται σ’ εμένα, σαν παγερός απόκοσμος άνεμος που ’ναι αχνός, καθώς διέσχισε
τα χάσματα μεταξύ των κόσμων και πέταξε πάνω από έσχατους λευκούς ορίζοντες παγωμένων
ερήμων. Και μου μιλά σε μια γλώσσα που ποτέ μου δεν άκουσα, αλλά πάντοτε ήξερα.
Και μου λέει για πράγματα του θανάτου και για πράγματα όμορφα πέρα απ’ τις εκστατικές
επιθυμίες του έρωτα. Ο λόγος της δεν είναι για το καλό ή το κακό, μηδέ για οτιδήποτε
επιθυμούν ή συλλαμβάνουν ή πιστεύουν οι τερμίτες της γης. Κι ο αέρας που ανασαίνει
και η γη στην οποία πλανιέται θα μπορούσαν να εκραγούν σαν το υπέρτατο
ψύχος του αστρικού χώρου. Και τα μάτια της θα τύφλωναν την όραση των ανθρώπων
σαν ήλιοι. Και το φιλί της, αν μπορούσε ποτέ να το εξασφαλίσει κανείς, θα μάραινε και
θα φόνευε σαν το φιλί του κεραυνού.
Μα ακούγοντας το μακρινό, σπάνιο ψιθύρισμά της, αντικρίζω ένα όραμα αχανών σελαγισμών, σε
ηπείρους πλατύτερες απ’ ό,τι ο κόσμος και θάλασσες πολύ μεγάλες για το εγχείρημα
των πλοίων του ανθρώπου. Κι ορισμένες φορές εκστομίζω τα παράξενα μαντάτα που
φέρνει, αν και κανείς δεν θα τα καλοδέχονταν και κανείς δεν θα πίστευε ή θα
άκουγε. Και κάποια αυγή των απελπισμένων χρόνων θα προχωρήσω μπροστά και θα
τραβήξω για κει που καλεί, για να αναζητήσω τον υψηλό και μακάριο όλεθρο των χιονόλευκων αποστάσεών της, για να χαθώ μεταξύ των αβεβήλωτων οριζόντων της.
The
Muse of Hyperborea
Too
far away is her wan and mortal face, and too remote are the snows of her lethal
breast, for mine eyes to behold them ever. But at whiles her whisper comes to
me, like a chill unearthly wind that is faint from traversing the gulfs between
the worlds, and has flown over ultimate horizons of ice-bound deserts. And she
speaks to me in a tongue I have never heard but have always known; and she
tells of deathly things and of things beautiful beyond the ecstatic desires of
love. Her speech is not of good or evil, nor of anything that is desired or
conceived or believed by the termites of earth; and the air she breathes, and
the lands wherein she roams, would blast like the utter cold of sidereal space;
and her eyes would blind the vision of men like suns; and her kiss, if one
should ever attain it, would wither and slay like the kiss of lightning.
But,
hearing her far, infrequent whisper, I behold a vision of vast auroras, on
continents that are wider than the world, and seas too great for the enterprise
of human keels. And at times I stammer forth the strange tidings that she
brings: though none will welcome them, and none will believe or listen. And in
some dawn of the desperate years, I shall go forth and follow where she calls,
to seek the high and beatific doom of her snow-pale distances, to perish amid
her indesecrate horizons.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου