Thomas Worlidge, A select collection of drawings from antique gems, 1768 (pars prima, 100 pictures)
Αναρτήσεις
WILLY POGANY, 8 ILLUSTRATIONS IN P. COLLUM'S, THE ADVENTURES OF ODYSSEUS (1918)
ATHENA AND ACHILLEUS
CIRCE
HELEN IN TROY
CIRCE
HELEN IN TROY
TULISOFALA OF ASHIYYUR, 7 ΡΗΤΑ (με βάση την αγγλική μετάφραση της Leisha Tanner)
We imagine that we have some
control over events. But in fact we are all adrift in currents and eddies that
sweep us about, carrying some downstream to sunlit banks, and others onto the
rocks.
Φανταζόμαστε πως έχουμε κάποιο έλεγχο πάνω στα γεγονότα. Στην πραγματικότητα όμως είμαστε όλοι έρμαια ρευμάτων και δινών που μας σαρώνουν, οδηγώντας μερικούς προς τις εκβολές, σε ηλιόλουστες όχθες, και άλλους πάνω στα βράχια.
The measure of a civilization is in the courage, not of its soldiers, but of its bystanders.
Το μέτρο ενός πολιτισμού έγκειται στο θάρρος, όχι των στρατιωτών του, αλλά όσων είναι απλοί θεατές των γεγονότων.
Boundaries have no existence save on charts or in small minds. Nature does not draw lines.
Τα όρια δεν έχουν καμιά ύπαρξη παρά μόνο στους χάρτες και τα μικρά μυαλά. Η φύση δεν τραβά γραμμές.
If you would grasp the reason for your existence, and reach the limits of what may be known, you must live on the edge. Get away from the crowds that distract and deflect. It is why we lov…
Φανταζόμαστε πως έχουμε κάποιο έλεγχο πάνω στα γεγονότα. Στην πραγματικότητα όμως είμαστε όλοι έρμαια ρευμάτων και δινών που μας σαρώνουν, οδηγώντας μερικούς προς τις εκβολές, σε ηλιόλουστες όχθες, και άλλους πάνω στα βράχια.
The measure of a civilization is in the courage, not of its soldiers, but of its bystanders.
Το μέτρο ενός πολιτισμού έγκειται στο θάρρος, όχι των στρατιωτών του, αλλά όσων είναι απλοί θεατές των γεγονότων.
Boundaries have no existence save on charts or in small minds. Nature does not draw lines.
Τα όρια δεν έχουν καμιά ύπαρξη παρά μόνο στους χάρτες και τα μικρά μυαλά. Η φύση δεν τραβά γραμμές.
If you would grasp the reason for your existence, and reach the limits of what may be known, you must live on the edge. Get away from the crowds that distract and deflect. It is why we lov…
Henry Wadsworth, Delia
Sweet as the tender
fragrance that survives,
When martyred flowers breathe out their little lives,
Sweet as a song that once consoled our pain,
But never will be sung to us again,
Is thy remembrance. Now the hour of rest
Hath come to thee. Sleep, darling: it is best
Γλυκιά η ανάμνησή σου, καθώς λεπτή ευωδιά που επιζεί, όταν βασανισμένα άνθη τις ζωούλες τους ωσάν πνοή αφήνουν. Γλυκιά σαν άσμα που κάποτε απάλυνε τον πόνο μας, αλλά ποτέ δε θα τραγουδηθεί ξανά για μας.
Μα τώρα ήρθε για σε η στιγμή ν’ αναπαυτείς. Κοιμήσου, αγάπη: είναι το καλύτερο.
When martyred flowers breathe out their little lives,
Sweet as a song that once consoled our pain,
But never will be sung to us again,
Is thy remembrance. Now the hour of rest
Hath come to thee. Sleep, darling: it is best
Γλυκιά η ανάμνησή σου, καθώς λεπτή ευωδιά που επιζεί, όταν βασανισμένα άνθη τις ζωούλες τους ωσάν πνοή αφήνουν. Γλυκιά σαν άσμα που κάποτε απάλυνε τον πόνο μας, αλλά ποτέ δε θα τραγουδηθεί ξανά για μας.
Μα τώρα ήρθε για σε η στιγμή ν’ αναπαυτείς. Κοιμήσου, αγάπη: είναι το καλύτερο.
Henry Wadsworth, The Song of Hiawatha, xiv
Great men die and are forgotten, Wise men speak; their words of wisdom
Perish in the ears that hear them,
Do not reach the generations
That, as yet unborn, are waiting
In the great, mysterious darkness
Of the speechless days that shall be
Μεγάλοι άνδρες πεθαίνουν, ξεχνιούνται, σοφοί ομιλούν. Μα της σοφίας οι λόγοι τους χάνονται στ’ αυτιά που ακούνε, δεν φτάνουν ως τις γενιές τις ακόμη αγέννητες που προσμένουν στο μέγα μυστήριο σκότος των αμίλητων ημερών μιας μέλλουσας ύπαρξης.
Perish in the ears that hear them,
Do not reach the generations
That, as yet unborn, are waiting
In the great, mysterious darkness
Of the speechless days that shall be
Μεγάλοι άνδρες πεθαίνουν, ξεχνιούνται, σοφοί ομιλούν. Μα της σοφίας οι λόγοι τους χάνονται στ’ αυτιά που ακούνε, δεν φτάνουν ως τις γενιές τις ακόμη αγέννητες που προσμένουν στο μέγα μυστήριο σκότος των αμίλητων ημερών μιας μέλλουσας ύπαρξης.
Henry Wadsworth, Tales of a Wayside Inn 1874
Πλοία που περνούν μες στη νύχτα και μιλούν μεταξύ τους στο διάβα, μόνο ένα σινιάλο, μια φωνή μακρινή στο
σκοτάδι. Έτσι δα στον ωκεανό της ζωής περνάμε κι ο ένας μας στον άλλο μιλάμε, ένα βλέμμα μονάχα, μια φωνή, μετά πάλι
ξανά σιγή και σκοτάδι.
Ships that pass in the night, and speak each other in passing,
Only a signal shown and a distant voice in the darkness;
So on the ocean of life we pass and speak one another,
Only a look and a voice, then darkness again and a silence.
Ships that pass in the night, and speak each other in passing,
Only a signal shown and a distant voice in the darkness;
So on the ocean of life we pass and speak one another,
Only a look and a voice, then darkness again and a silence.
Paul Laurence Dunbar, 1872 - 1906, Ships That Pass in the Night
Πέρα στον ουρανό μεγάλα και σκοτεινά τα νέφη συνάζονται. Μέσα στην πλέρια τη νύχτα κοιτώ μακριά όπ’ ακούω ήχο βαθύ κανονιού και επίσημο
και πιάνω τη λάμψη τυχαίου φωτός να μου λέει πως το πλοίο που ψάχνω
περνάει, περνάει.
Δακρυσμένα τα μάτιαμου της ψυχήςτην πληγή την βαθιά καθρεφτίζουν: θα χαιρέταγα και θ΄ ανέβαινα σε τούτο το πλοίο των πλοίων. Ικετεύοντας τα χέρια μου απλώνω, κραυγάζω με δύναμη, μα η φωνή μου πέφτει νεκρή λίγο πιο πέρα απ’ τα χείλη μου. Μονάχα ο ίσκιος της φτάνει ως το σκάφος που περνάει, περνάει.
Ω Γη, Ουρανέ, Ωκεανέ, επικυρίαρχοι, ω καρδιά και ψυχή μου που το σκότος το τρέμει! Για με δεν υπάρχει ελπίδα; Δεν υπάρχει τρόπος κανείς για να δω, ν’ ανέβω σ' ετούτο το πλοίο που σπεύδει και χάνεται απ’ την ακοή και το βλέμμα, καθώς περνάει, περνάει;
Out in the sky the great dark clouds are massing;
I look far out into the pregnant night,
Where I can hear a solemn booming gun
And catch the gleaming of a random light,
That tells me that the ship I seek is passing, passing.
My tear…
Δακρυσμένα τα μάτιαμου της ψυχήςτην πληγή την βαθιά καθρεφτίζουν: θα χαιρέταγα και θ΄ ανέβαινα σε τούτο το πλοίο των πλοίων. Ικετεύοντας τα χέρια μου απλώνω, κραυγάζω με δύναμη, μα η φωνή μου πέφτει νεκρή λίγο πιο πέρα απ’ τα χείλη μου. Μονάχα ο ίσκιος της φτάνει ως το σκάφος που περνάει, περνάει.
Ω Γη, Ουρανέ, Ωκεανέ, επικυρίαρχοι, ω καρδιά και ψυχή μου που το σκότος το τρέμει! Για με δεν υπάρχει ελπίδα; Δεν υπάρχει τρόπος κανείς για να δω, ν’ ανέβω σ' ετούτο το πλοίο που σπεύδει και χάνεται απ’ την ακοή και το βλέμμα, καθώς περνάει, περνάει;
Out in the sky the great dark clouds are massing;
I look far out into the pregnant night,
Where I can hear a solemn booming gun
And catch the gleaming of a random light,
That tells me that the ship I seek is passing, passing.
My tear…
John Keats, Bright Star (μετάφραση Ευστράτιος Σαρρής)
Ἄστρο λαμπρό, ὅπως καὶ σὺ νά ’ταν ν’ ἀκινητῶ,
μὰ ὄχι νὰ φέγγω μοναχός, νύχιος μετέωρος δείκτης,
μὲ βλέφαρα ποὺ δὲν σφαλνοῦν αἰώνια, νὰ θωρῶ
-τῆς φύσεως καρτερικὸς κι ἄγρυπνος ἐρημίτης-
τὰ ὕδατα, νὰ κυματοῦν σ’ ἱερουργία παληά,
καὶ τοῦ ἀνθρώπου τὶς ἀκτές, παγκόσμια, νὰ ἐξαγνίζουν·
ἢ ν’ ἀτενίζω, νηόστρωτη κι ἀφράτη, τὴν θωριὰ
χιονιοῦ, ποὺ βάλτους καὶ βουνὰ σκέπασε καὶ λευκίζουν…
Ὄχι! Μὰ λέω ν’ ἀκινητῶ κι ἄφθαρτος νὰ ξαπλώνω
στῆς ὄμορφης ἀγάπης μου τὰ στήθια τὰ μεστά·
νὰ νιώθω, αἰώνια, ἁπαλὰ πῶς πνέουν, πῶς φουσκώνουν,
κι, αἰώνια, τρικύμισμα γλυκὸ νὰ μὲ ξυπνᾶ.
Κι ἀκόμα λέω ν’ ἀγροικῶ τὴν τρυφερὴ ἀναπνοιά της,
κ’ ἔτσι νὰ ὑπάρξω· ἢ ἂς χαθῶ μὲς στὴν λιγοθυμιά της.
[ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΞΑΙΡΕΤΩΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΝ ΤΟΥ]
http://saritori.blogspot.com/2015/11/bright-star_15.html
μὰ ὄχι νὰ φέγγω μοναχός, νύχιος μετέωρος δείκτης,
μὲ βλέφαρα ποὺ δὲν σφαλνοῦν αἰώνια, νὰ θωρῶ
-τῆς φύσεως καρτερικὸς κι ἄγρυπνος ἐρημίτης-
τὰ ὕδατα, νὰ κυματοῦν σ’ ἱερουργία παληά,
καὶ τοῦ ἀνθρώπου τὶς ἀκτές, παγκόσμια, νὰ ἐξαγνίζουν·
ἢ ν’ ἀτενίζω, νηόστρωτη κι ἀφράτη, τὴν θωριὰ
χιονιοῦ, ποὺ βάλτους καὶ βουνὰ σκέπασε καὶ λευκίζουν…
Ὄχι! Μὰ λέω ν’ ἀκινητῶ κι ἄφθαρτος νὰ ξαπλώνω
στῆς ὄμορφης ἀγάπης μου τὰ στήθια τὰ μεστά·
νὰ νιώθω, αἰώνια, ἁπαλὰ πῶς πνέουν, πῶς φουσκώνουν,
κι, αἰώνια, τρικύμισμα γλυκὸ νὰ μὲ ξυπνᾶ.
Κι ἀκόμα λέω ν’ ἀγροικῶ τὴν τρυφερὴ ἀναπνοιά της,
κ’ ἔτσι νὰ ὑπάρξω· ἢ ἂς χαθῶ μὲς στὴν λιγοθυμιά της.
[ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΞΑΙΡΕΤΩΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΝ ΤΟΥ]
http://saritori.blogspot.com/2015/11/bright-star_15.html
Dan Simmons, Martin Silenus (Hyperion Cantos)
To 1989 o Dan Simmons εξέδωσε το πολυβραβευμένο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας Hyperion με πλήθος αναφορών στην κλασική και την ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για το "λογοτεχνικότερο" βιβλίο ΕΦ των τελευταίων δεκαετιών. Ένας από τους κύριους χαρακτήρες είναι ο ποιητής Martin Silenus, αντιπαθητικός και αξιαγάπητος ταυτόχρονα, ο οποίος μέλλεται να κερδίσει την αιώνια δόξα με τα ποιήματά του.
H. P. Lovecraft, Nyarlathotep (μετάφραση Ευστράτιου Σαρρή)
Ἀπ’ τῆς Αἰγύπτου τ’ ἄδυτα, στὰ ἔσχατα φερμένος,
ὁ μαῦρος ἦρθ’ ἐξάγγελος, πού ’παν θεὸ οἱ φελλάχοι·
πρίγκηψ ἰσχνὸς καὶ σιωπηλὸς καὶ μυστικὰ ἐπαρμένος,
μὲ ἱμάτιο ὡς δείλι πορφυρό, στὸν κόσμο μπρὸς ἐστάθη.
Πλῆθος συνέρρεε μανιακό, τὸν λόγο του διψοῦσε,
μὰ ὡς φεῦγαν, τὰ ποὺ κήρυττε κάτι ἔσβηνε ἀπ’ τὴν μνήμη·
ἐνῶ τὰ ἔθνη ἐπάγωσε φριχτὴ κι ἀβέβαιη φήμη
πὼς ἄγρια κτήνη τοῦ ἔγλειφαν τὰ χέρια ὡς προχωροῦσε.
Μετὰ ξέρασε ἡ θάλασσα στεριὲς καταραμένες,
τρούλους χρυσοὺς φυκόπλεχτους ἀνέδυσαν οἱ αἰῶνες,
ῥαγίστ’ ἡ γῆ κ’ ἐσάρωσαν σελάων τρελοὶ τυφῶνες
τὶς ἀκροπόλεις τῶν θνητῶν ποὺ ἐτρέμαν κλονισμένες.
Τότε, ἄτσαλο σφυρί, χτυπᾶ στῆς μέθεξης τ’ ἀμόνι
τ’ ἄλογον χάος· κ’ ἐτίναξε, στ’ ἄστρα, τῆς γῆς τὴν σκόνη.
[Ποίημα τοῦ Χ.Φ. Λάβκραφτ σε μετάφραση Ευστράτιου Σαρρή]
http://saritori.blogspot.com/2015/11/nyarlathotep.html
ὁ μαῦρος ἦρθ’ ἐξάγγελος, πού ’παν θεὸ οἱ φελλάχοι·
πρίγκηψ ἰσχνὸς καὶ σιωπηλὸς καὶ μυστικὰ ἐπαρμένος,
μὲ ἱμάτιο ὡς δείλι πορφυρό, στὸν κόσμο μπρὸς ἐστάθη.
Πλῆθος συνέρρεε μανιακό, τὸν λόγο του διψοῦσε,
μὰ ὡς φεῦγαν, τὰ ποὺ κήρυττε κάτι ἔσβηνε ἀπ’ τὴν μνήμη·
ἐνῶ τὰ ἔθνη ἐπάγωσε φριχτὴ κι ἀβέβαιη φήμη
πὼς ἄγρια κτήνη τοῦ ἔγλειφαν τὰ χέρια ὡς προχωροῦσε.
Μετὰ ξέρασε ἡ θάλασσα στεριὲς καταραμένες,
τρούλους χρυσοὺς φυκόπλεχτους ἀνέδυσαν οἱ αἰῶνες,
ῥαγίστ’ ἡ γῆ κ’ ἐσάρωσαν σελάων τρελοὶ τυφῶνες
τὶς ἀκροπόλεις τῶν θνητῶν ποὺ ἐτρέμαν κλονισμένες.
Τότε, ἄτσαλο σφυρί, χτυπᾶ στῆς μέθεξης τ’ ἀμόνι
τ’ ἄλογον χάος· κ’ ἐτίναξε, στ’ ἄστρα, τῆς γῆς τὴν σκόνη.
[Ποίημα τοῦ Χ.Φ. Λάβκραφτ σε μετάφραση Ευστράτιου Σαρρή]
http://saritori.blogspot.com/2015/11/nyarlathotep.html