Δάφνη
(Η ιστορία υπάρχει στις ελεγείες του Διόδωρου του Ελαΐτη και στο δέκατο πέμπτο βιβλίο του Φυλάρχου)[1]
Για τη θυγατέρα του Αμύκλα, τη Δάφνη, λέγονται τα εξής: αυτή δεν κατέβαινε καθόλου στην πόλη, ούτε συναναστρεφόταν με τις άλλες κοπέλες, αλλά ετοίμαζε πολλά σκυλιά και κυνηγούσε στη Λακωνική και μερικές φορές σύχναζε και στα υπόλοιπα όρη της Πελοποννήσου. Γι’ αυτό το λόγο ήταν πολύ αγαπητή στην Άρτεμη, η οποία την έμαθε να ρίχνει με ευστοχία. Όταν κάποτε η Δάφνη περιπλανιόταν στην Ήλιδα, ο Λεύκιππος, ο γιος του Οινομάου, την επιθύμησε.[2] Καθώς όλες του οι άλλες απόπειρες απέτυχαν, απελπίστηκε. Ντύθηκε λοιπόν με γυναικεία ρούχα και έγινε όμοιος με κοπέλα.[3] Έτσι μπορούσε να κυνηγά μαζί της. Με κάποιο τρόπο κατόρθωσε να μπει στην καρδιά της και εκείνη δεν τον άφηνε από κοντά της, τον αγκάλιαζε και κρεμιόταν από πάνω του όλη την ώρα. Ο Απόλλων, όμως, ο οποίος καιγόταν και ο ίδιος από πόθο για το κορίτσι, ήταν γεμάτος οργή και φθόνο για το Λεύκιππο που ήταν μαζί της. Έτσι της έβαλε στο νου να πάει να λουστεί σε μια κρήνη μαζί με τις υπόλοιπες κοπέλες. Όταν λοιπόν οι κοπέλες έφτασαν εκεί και γδύθηκαν, είδαν το Λεύκιππο να μη θέλει (να ξεντυθεί). Έτσι του έσκισαν τα ρούχα. Καταλαβαίνοντας την απάτη του και με ποιο τρόπο έδρασε ύπουλα σε βάρος τους, όλες τους έριξαν τα ακόντιά τους πάνω του. Ο Λεύκιππος, λοιπόν, με τη βούληση των θεών αφανίστηκε. Η Δάφνη πάλι, βλέποντας τον Απόλλωνα να έρχεται εναντίον της, προσπαθούσε να του ξεφύγει με όλες της τις δυνάμεις. Τη στιγμή που είχε σχεδόν πιαστεί, ζήτησε από το Δία να εξαφανιστεί από τον κόσμο των ανθρώπων. Λεν ότι έγινε το δέντρο που από εκείνη ονομάστηκε δάφνη.
[1] Ο Παρθένιος μας παρέχει την αρχαιότερη σωζόμενη πλήρη περιγραφή του μύθου της Δάφνης, ενώ η αναφορά στο Φύλαρχο (3ος αιώνας π.Χ.) αποτελεί την αρχαιότερη μαρτυρία.
[2] Ο Φύλαρχος θεωρούσε ως τόπο καταγωγής της Δάφνης τη Λακωνία, ενώ από άλλους συγγραφείς τοποθετείται στην Αρκαδία ή και τη Θεσσαλία. Φαίνεται ότι έχουν συγχωνευθεί διάφορες παραδόσεις, όπως υποδεικνύεται και από την αναφορά στην Ήλιδα.
[3] Η παρενδυσία υπάρχει σε αρκετούς ελληνικούς μύθους. Συνδέεται με έναν άλλο ήρωα Λεύκιππο ή Λευκίππη στον Υγίνο (Fab. 190) και τον Αντωνίνο Λιβεράλη (17). Ο Δίας μεταμορφώνεται σε Αθηνά, για να προσεγγίσει την Καλλιστώ. Ο Πενθέας ντύνεται γυναίκα, για να παρακολουθήσει τις μαινάδες στις Βάκχες του Ευριπίδη.