Πετρώνιος το «Θηρίον»
Πετρώνιος ο μαστρωπός και τοκογλύφος,
εκ ταπεινών το γένος έλκων συγγενών
κι αγνώστου επιθέτου,
προσωνυμίαν μόνην έχων το «Θηρίον»,
μαρμάρινον την προτομήν αυτού
εις γλύπτην Ρόδιον ονομαστόν
παρήγγειλε
κι αφήκεν εις τους απογόνους εντολήν,
μετά πολλής στον τάφον του
να στήσωσιν επιμελείας•
τεκμήριον εις τους αιώνας αδιάσειστον
πως ήτον άνθρωπος κι αυτός,
και μάλιστα
επιβαλλούσης φυσιογνωμίας.
Δημοκλής ο καλός
«…Ώστε και αυτόν τον Δημήτριον
θαυμάζειν επί τοις γινομένοις
και λέγειν ότι επ΄ αυτού ουδείς Αθηναίων
γέγονε μέγας και αδρός την ψυχήν».
(Αθήναιος 6 62).
Τον Δημοκλέα τον καλόν,
των Αθηνών ο δήμος
συχνά στην μνήμην έφερνε
κι αναρωτιέταν:
Του Βασιλέως και Θεού, ω! πώς
τον έρωτα να μη δεχθεί,
παρά σκληρός προς τη ζωή
το θάνατο να προτιμήσει;
Σαν τον Αδείμαντο κι αυτός
χρυσόν θα κέρδιζε πολύν,
και μνήμην θα 'χε αγαθήν,
κι ηρώον και βωμόν.
Κι έβγαζε, σα συμπέρασμα:
Μια τέτοια τύχη να περιφρονήσει
παιδί δε θα 'ταν, βέβαια, των Αθηνών,
παρά ξενόφερτης σποράς
γέννημα κούφον και μωρόν.
Αδριανός
Και είπεν ο Αδριανός (Ρωμαίος αυτοκράτωρ
ο του Τραϊανού)• «Κατάρα στις γυναίκες•
ο νους των και ο λογισμός πώς να γελάνε
τους άνδρας πάντα είναι. Όσο δια το κάλλος,
να ο Αντίνοος (εκ Βιθυνίας της υπέρ τον Σαγγάριον
έφηβος)• και στους κορμιού τις γραμμωσές,
και στου μυαλού τη λάμψη, και στων ερώτων
τους τρελούς οργιασμούς, ασυναγώνιστος.
Ύστερα και βοηθός είναι καλός
και σύμβουλος και φίλος πιο πιστός».
Δάμων ο Κλεωνάς
Μιαν κάποιαν αίγλη, αν ήθελες κι εσύ
σαν τον Κορνούτο ν΄ αποχτήσεις,
κι εις των προυχόντων να συχνάζεις τας αυλάς,
και να περνάς ζωή χωρίς στερήσεις,
του άρχοντος Αρίστωνος στραβή
δεν έπρεπε ποτές να πεις την γνώμην,
ούτε και πως ο Γλαύκων γήρασε,
ή κι ο Φοιβίδης άσπρισε την κόμην.
Ούτε της Γλαυκοθέας ν΄ αρνηθείς
τον έρωτα, κι ας ήταν απαισία
γραυς, πλην του Ξενοκράτους σύζυγος,
και μια μικρά της άξιζε θυσία.
Κι ακόμα, ω τλήμων, ώφειλες να μην ξεχνάς
πως οι τρανοί δεν δίνουν εξηγήσεις,
κι ο Λύκων τη γυναίκα σου πως φίλησε
θε να 'ταν πιο καλά να τ΄ αγνοήσεις.
Έτσι της πείρας μίλησε ο σοφός
στο Δάμωνα τον Κλεωνά, κι εκείνος
βαριά το ριζικό του καταράσθηκε,
που δεν γεννήθη θεατρίνος.
Αλέξανδρος ο Αβωνοτειχίτης
Κλεόβουλος ο αφανής,
εκ της φυλής Ακαμαντίδος, Αθηναίος,
προς τον από Παφλαγονίας
Αλέξανδρον τον Αβωνοτειχίτην,
προφήτην ξακουστόν και μάγον,
Ερμείαν την αυτού γυναίκα,
μετά πολλών χαιρετισμών
και δώρων, εις Μακεδονίαν ταξιδεύει.
Κι εύχεται εξ όλης της ψυχής,
εις τον Αλέξανδρον ν΄ αρέσει και να τύχει
φιλήματος θερμού και ευνής•
με την ελπίδα, πως θ΄ αλλάξει
κι η Μοίρα του και θα μπορέσει
κι αυτός, να γίνει επιφανής
κι Άρχων του δήμου να εκλεγεί,
κι Ολύμπιος να ονομασθεί σαν θ΄ αγορεύει.
Το ένα εκείνο του Αινεία
Νικίας ο Γοργίου έγραψε πολλά,
-ποιήσεις προ παντός και τραγωδίας-
βιβλία ως λέγουν εβδομήκοντα,
χωρίς τα όσα μένουν άγνωστα
κι άλλα που βρίσκονται εν σχεδίω.
Εις Φθίαν την Θεσσαλικήν με θαυμασμό
μιλούν γι’ αυτόν, ενώ για τον Αινεία
-συμπατριώτην των υπέργηρον-
που ένα και μόνον έργον έγραψεν,
με γέλωτες και μ’ ειρωνεία.
Νικίας ο Γοργίου έγραψε πολλά
-παπύρων τρισυπέρογκα φορτία-
να ‘ναι όμως κι ευτυχής δε φαίνεται∙
τη σκέψι του ταράζει πάντοτε
το Ένα εκείνο του Αινεία.